viernes, 9 de noviembre de 2018

Abuelo

Mi cobardía me llevo a no despedirme de ti,tal vez, por eso es que aún no asimilo que ya no estés.
Que solo te encuentras en uno de tus tantos viajes,disfrutando de tu vida,pero no veo fotos,no veo cartas. Hoy,ya soy una mujer,pero sigo extrañando los momentos más graciosos de mi niñez contigo. Nunca voy a olvidar tu aroma,tu sonrisa de oreja a oreja cuando me veías llegar a casa. Siempre malcriando a tus nietos,sobre todo a mi,ya bien siendo comprándome cosas o mimándome cuando me castigaban aunque después la bronca fuera para ti también. Que sepas que aun mantengo la promesa que nos hicimos,si la de aquel oso de peluche rosa que tiene que llegar a las manos de mi descendiente y así será. Tuvo unos pequeños problemas pero sigue vivo. Aun me siento en tu butaca,ese es mi sitio siempre,ya lo sabes, e imagino que estás haciendo la codorniz,sentado frente a la tele o simplemente yo sentada en el suelo delante de ti,que apesar de estar malo o cansado siempre eras tu quien me mimaba a mi(no te haces una idea de como lo echo de menos). Pero no,no estás aquí,te encuentras de viaje,en un viaje sin regreso,donde encontraste la paz que tanto buscaste.No me enviaste fotos pero sé que estás bien,espero que ahí arriba también cuentes tus historias como me lo hacias a mi. Aquí todos notamos tu ausencia,sobre todo en las comidas familiares. Siete años ya y aún nos duele,te fuiste muy rápido y no imaginas la falta que nos haces,te quiero abuelo.

lunes, 15 de mayo de 2017

Este corpo non é meu

Levantarte un día e darte conta de que o corpo que tes non é teu,e non me refiro a que o noso corpo estea endemoniado por outra persona.
Creo que todos nos demos conta do que me refiro.Refírome a cando non te sentes cómodo con teu corpo porque es mozo no exterior pero por dentro sénteste completamente una moza,ou ao revés.Debe ser duro levantarte todos os días sendo outra persona totalmente distinta, ir á escola e que te critiquen por ser así,sentirte agobiado sen saber que poder facer.
Seguramente que todas esas personas se preguntarán: ¿Que debo cambiar a miña forma de ser e de pensar,ou o meu exterior? Moita xente chega ao suicidio por querer cambiar,por ser diferentes,maís ao fin e ó cabo non son diferentes; son personas coma todos.Paréceme moi ben que algúns deles fagan todo o posible por cambiar o seu corpo,e cambiar o seu nome,porque iso é o que realmente os fai felices.Creo que non deben ser criticados por nacer nun corpo que non lles corresponde, porque para eles xa debe de ser bastante duro terse que levantar día a día,mirarse no espello e odiarse,odiar o que ven, insultarse e romper en pranto ata chegar a facerse lesións no corpo eles mesmos. Eles xa o pasan moi mal,e se os criticamos,inda peor.Hai que apoialos para que sigan adiante, para que se fagan fortes e dean ese maravilloso paso de cambiar, ter a valentia de dicir."Ata aquí cheguei.É a hora de cambiar"
Se algunha persona se identificou con este texto,quérolle dicir: non te agobies,non temas,non te odies,quérete e valórate.Todos sabemos que é moi duro,non te rindas NUNCA,xa que rendirse é de covardes,e ti non es así. Es moi valente por levantarte cada mañá nun corpo que non che corresponde,e por iso tes que loitar día a día,aínda que ningún te entenda. Non é fácil. Seino. Pero debes loitar por conseguir ese corpo,loitar por ser feliz,por ver a vida doutra maneira, e nunca te olvides de loitar por ti. Soamente por e para ti.
Se outros o conseguiron,ti tamén.

miércoles, 15 de marzo de 2017

E hoxe fúcheste

E hoxe fúschete, pero esta vez fúcheste para sempre.
 Foise para o ceo un anxo máis;todavía non o creo. Marchou a persoa máis fermosa da miña vida,pero quero dicirche que sempre estarás en min, que nunca esquecerei os momentos ao teu carón. Déchesme un para sempre nos teus días contados,e non sabes o agradeida que che estou polo noso pequeno infinito. E gustaríame terte toda unha vida porque estou namorada de ti e non me apetece privarme do sinxelo pracer de dicir a verdade.
Dende que te fuches, a estrela que máis brilla no ceo es ti. Ti ensináchesme o que é o verdadeiro amor, a ser forte e que todo o mundo debería ter un amor verdadeiro,que debería durar,como mínimo,toda unha vida. Dicianme que a ausencia causa o olvido,pero contigo será distinto.
Eu enamoreime de ti como cando te vas quedar durmida : primeiro lentamente, e de súpeto,de golpe.
Non podo expresar con palabras o moito que che agradezo ese curto tempo ao meu carón.
Non o cambiaría polo mundo enteiro.

domingo, 15 de enero de 2017

La vida

La vida la definiría como un corto tiempo en el que tú decides ser feliz o vivir angustiado, tú controlas tú propio destino, las casualidades apenas existen. Esto es como una montaña rusa que sube y baja como las emociones, tú eliges vivir con adrenalina o estar deprimido y mal, que cada piedra o bache es para hacerte más fuerte,para que veas hasta donde puedes llegar, para que te pongas tus propios límites y arrases con todo con tu sonrisa.
Soy la única persona que se pregunta: ¿Para que nacemos si luego vamos a morir?Pero estamos aquí por algo, la vida nos depara un futuro, que al fin y al cabo somos los dueños de el. Todo depende de lo que hagamos,somos los jefes de nuestras vidas. Podemos con todo no hay nada imposible solo difícil, y lo difícil se consigue, pero lo imposible se intenta. La vida son pequeñas fases,como si fuese un juego, tu decides luchar,poder contra todo lo que te pongan delante,dejarte ganar o dañarte.Pero  en este juego solo tienes una vida. En un día hay 86.400 segundos y tú eliges como emplearlos,puedes aprovechar el tiempo o dejarlo ir. Porque recuerda: la vida son dos días, hoy estás aquí y mañana, mañana no lo sabes. Y que nunca te digan que no puedes, porque tú vida es solo tuya y puedes hacer lo que quieres.
Sabéis? A mi desde muy pequeña me han dicho siempre que debo vivir cada día como si fuese el último y aprovechar cada segundo, ya que cada uno del día cuenta, hay que reír, llorar, cantar, bailar,  saltar, gritar, querer y ser querido. Y no tengáis prisa a que las cosas pasen,todo llega a su tiempo. Tú solo sonriele a la vida y la vida te sonreirá a ti. Métete en la cabeza que puedes hacer lo que quieras con tu vida porque es solamente tuya,pero eso si, hagas lo que hagas siempre con cabeza. Nunca te arrepientas de lo vivido, no tengas vergüenza, lo de ser tímido ya paso de moda, no viváis de la opinión de los demás. Recordad que la gente solo critica a los grandes y por envidia. Nunca te dejes vencer.
Solamente puedo decir : Vive, vive y vive que la vida es un regalo.  

domingo, 25 de diciembre de 2016

Desamor


A pesar desa sensación tan mala de non sentirte correspondido no amor, de sentirte sen ganas de seguir adiante, sen ganas de vivir, cun baleiro enorme, debes loitar por esa persoa, porque sabes que podes conseguir namorala.
Que ti podes co que te propoñas, que non só son os homes os que fan sufrir ás mulleres; hai homes que non son correspondidos.
"Ti non decides de quen te namoras o teu corazón elíxeo"
Lembro aquel día que te vin naquela parada de bus. Era un Luns. Ti ías vestida con aquel xersei vermello que tanto me gusta, e aqueles vaqueiros que tanto pos. Estabas tan fermosa co teu cabelo negro e o teu pintalabios cor carmín! Foi amor a primeira vista. Despois daquel día, vinte todos os días na mesma parada de sempre.
Un inesperado día de choiva,eu non levaba paraugas. Puxénme a capucha e corrín cara a parada. E ti ofrecícheme pórme ó teu carón para taparnos co paraugas. Ao chegar ao instituto deiche as grazas, e seguidamente mirámonos,pero cada un foise para a súa aula. 
Tivemos clase coma sempre. Soou o timbre, chocamos, e sen querer tireiche cos libros. Nese instante, as nosas miradas cruzáronse outra vez e enseguida sentín bolboretas no estomágo.
Ao mes seguinte,pedinlle de saír e ela díxome que non.
Pero eu sabía que apenas nos coñeciamos,e que podía conseguir que ela se namorará. Entón, eu deixei na súa parada, día a día,durante seis meses unha carta. 
Despois de todo isto, e máis cousas que fixen por ela, rendinme, e dicir, canseime.
Pero dous meses máis tarde pasou algo que non imaxinaba: ela volveu, pero está vez,quen dixo que non fun eu. Ao principio custoume asimilalo porque a min ela atraíame moito, pero pensei en min, e creo que agora tiña que pasar ela por todo o que pasei eu. Pediume perdón dicindo que estaba arrepentida, pero iso non me ía facer cambiar de idea, porque debes valorar a unha persoa antes de poder perdela, xa que despois arrepentirse, non sirve de nada.
Ó pasarme todo isto aprendín a valorarme, a quererme a min mesmo,que tanto tempo perdín loitando por ela, esquecín a outra xente. Hai moitas máis mozas no mundo, e eu "enganchárame" a ela.

viernes, 11 de noviembre de 2016

Acoso escolar

Todo comezou un luns pola tarde. Eu ía tranquila polo patio, cando de pronto, pasando por onde eu estaba, un grupo de rapaces comezaron a me insultar; eu ía cunha amiga, pero nin ela nin eu contestamos.
Uns días despóis, víronme durante o partido do meu irmán, acorraláronme, insultáronme, e eu saín correndo cara o baño, chorando; eles viñeron detrás e non me deixaron saír ata que de súpeto chegou un entrenador, e conseguín saír.
Tras un tempo, deixéi de comer, non quería ir a clases, non falaba con ninguén, chegaba a casa e pechábame na miña habitación, e non saía en todo o día.
Cheguei a adelgazar 13 kilos: de 38 pasei a pesar 25 kilos, máis ou menos. Estaba moi enferma. Os meus pais preguntábanme que me pasaba, pero eu nunca respostaba, ata que dous meses despóis, canseime e conteillo. Non o contara, por medo a eses rapaces.
Os meus pais falaron cos profesores e o director, pero non se resolviu nada ata un mes despóis. Tívenme que reunir cos rapaces e firmamos un papel. Seguiron meténdose conmigo ata que confesaron; dixeron que se meteran conmigo porque se aburrían e necesitaban unha diversión.
Despóis dun mes, empecéi a comer normal, e intentéi levar unha vida normal. Os rapaces pediron perdón. Cando me ven, dinme "ola", e en fin, todo ben. Agora estou moi contenta, xa podo ser feliz, xa podo ir ó centro sen medo.
Dou grazas a todos os que me apoiaron e que fixeron que ese inferno rematase. 

miércoles, 26 de octubre de 2016

¿Qué es enamorarse?

Mucha gente se pregunta: ¿Qué es enamorarse? o bueno lo más corriente,¿Qué es el amor?.En mi opinión creo que el amor aparte de ser cosa de dos,es algo que sucede cuando menos te lo esperas pero en el momento más necesitado.Sabes que estas enamorado cuando ves su foto y sonríes como una idiota,cuando te enfadas pero le sigues hablando,cuando imaginas un futuro a su lado,cuando escuchas una canción y se la quieres dedicar,cuando te llega un mensaje de él y sonríes,cuando antes de dormir piensas en él,en sus ojos,en sus labios.
Lo sabes cuando nada mas verle sientes ese cosquilleo dentro de ti;llamado:"mariposa" o cuando te sale esa sonrisa tonta.E incluso puede llegar a temblarte la voz o ya directamente no hablar.
También cuando escuchas su nombre y sonríes,al tenerlo enfrente y sacarte los colores.Por no hablar de como brillan los ojos,porque no brillan por cualquier persona.Cuando te enamoras de alguién no puedes dejar de hacer el tonto para llamar su atención y al oírle hablar se te ponen los pelos de punta,el amor es algo difícil de explicar. Es algo que se siente,una sensación increíble,es encontrar a tu alma gemela,encontrar a tu compañero de vida,tu pilar fundamental,es algo IMPRESCINDIBLE en tu vida y sí, lo escribo con mayúsculas porque de eso si que estoy totalmente segura. Hay gente que piensa que el amor es una tontería y otros piensan que nunca lo encontraran. Pero sí,pasa por tu vida,tarde o temprano. Y sucederá cuando no te lo esperes y será la persona que menos te imaginaste. Hay gente que se ríe y pregunta: ¿Podría aparecer el amor de mi vida cuando voy a comprar el pan?. Pues sí,yo lo encontré en una parada de bus,otras personas por alguna red social.Yo por ejemplo he estado tan cerca del amor de mi vida y yo sin darme cuenta,era mi mejor amigo.Es genial encontrar a alguién para compartir risas,llantos..Mucha gente se pregunta a sí  mismo: ¿Son buenos los celos?.Por una parte sí,sientes que es porque puedes fastidiar una relación.Y ante todo debes de tener confianza en tu pareja.
Y bueno aquí lo dejo por hoy,la próxima semana escribiré sobre otra cosa